فیلم ترسناک برای کودکان از چه سنی مجاز هست؟

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از هنر زندگی، آیا از تأثیرات فیلم ترسناک برای کودکان آگاهی دارید؟ برای کودکان مرز نامشخصی بین خیالات و واقعیت وجود دارد که در آن به راحتی ممکن است یکی از شخصیت‌های یک فیلم یا کارتون از قاب تلویزیون بیرون آمده و با آن‌ها صحبت کند. در واقع تماشای فیلم‌های ترسناک می‌تواند اثرات مخرب بسیاری بر کودک بگذارد .

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این تأثیر پذیری حتی می‌تواند در تماشای فیلم‌های خشونت­آمیز نیز مشاهده شود که در نتیجه آن پدر مادرها با مشکلاتی در کودکشان مثل بیش فعالی، بی­خوابی، شب ادراری و... روبه‌رو می‌شوند؛ در حالی که از تأثیرات این فیلم‌ها بر این اتفاقات بی­اطلاع هستند. آنچه که اهمیت دارد افزایش آگاهی والدین و راهکارهایی برای کاهش مشکلاتی است که در اثر تماشای فیلم‌های ترسناک در کودکان به وجود می‌آید که در ادامه به بررسی بیشتر آن خواهیم پرداخت. همچنین به عوارضی که فیلم‌های ترسناک و خشونت آمیز بر کودکان دارد اشاره می‌کنیم.

پخش فیلم ترسناک، چه آثاری بر کودکان دارد؟

 

از آنجا که کودکان درک مشخصی از واقعیت ندارند و نمی‌توانند مانند یک بزرگسال مفاهیم شناختی را تجزیه و تحلیل کنند، تأثیری که از فیلم‌های ترسناک می‌بینند به مراتب بیشتر از یک فرد بزرگسال است. عدم توجه به مفاهیمی که کودکان از طریق تلویزیون و یا دیگر منابع دریافت می‌کنند از اشتباهاتی است که آثار آن در دراز مدت مشخص می‌شود. در ادامه به برخی از تأثیرات فیلم ترسناک بر کودکان اشاره کرده‌ایم.

1- تقلید

کودکان هر آنچه که در فیلم‌ها می‌بینند را به دنیای کودکانۀ خود وارد کرده و سعی می‌کنند از آن‌ها تقلید کنند تا به نوعی وارد دنیای بزرگترها بشوند. کودکان درست نمی‌دانند که دنیای بزرگتر‌ها به پاکی و آرامی دنیای کودکان نیست. تماشای فیلم‌های ترسناک و خشونت­آمیز به شدت کودکان را تحریک می‌کند تا از محتوای فیلم‌ها تقلید کرده و به خود و دیگران صدمه‌های غیر قابل جبران وارد کنند. این مسئله به مرور و در بزرگسالی می‌تواند زمینه­ساز اختلالاتی از جمله سلوک و نافرمانی مقابله­جویانه گردد.

 

2- اختلال در خواب و اشتها

همانطور که گفته شد کودکان مرز خیال و واقعیت را به سختی تشخیص می‌دهند و زمانی که در یک فیلم صحنه‌های متفاوت و عجیب و ترسناک را مشاهده می‌کنند؛ تصاویر را به زندگی واقعی خود می‌آورند. فیلم ترسناک تا مدت‌ها فکر و ذهن او را مشغول کرده و باعث می‌شود اشتهای او کم شود. همچنین خواب‌های او نیز مغشوش خواهد شد. علاوه بر این کابوس‌های شبانه کودک یا از خواب پریدن‌ها و... می‌تواند از دیگر عواقب فیلم ترسناک برای کودکان باشد.

3- اختلال در رشد

گاه تخیلات ترسناک یک کودک موجب استرس و اضطراب کلی در او می‌شود. استرس و اضطراب، سیستم بدن را به حالت دفاعی درآورده و باعث می‌شود کودک شما به جای حرکت به سمت رشد و ذخیرۀ مواد غذایی و تنظیم مناسب هیجانات؛ تنها به حل تعارضات حال حاضر بپردازد و سیر رشدی او را مختل کند. در چنین شرایطی برای به جریان انداختن سیر رشدی، حضور یک مشاوره برای درمان استرس کودکتان بسیار ضروری است.

4- بیش فعالی

گاهی بدن کودک برای فرار از خیالات ترسناک و کاهش اضطراب با ایجاد فعالیت بیشتر و پرت کردن حواس، به نوعی از خود دفاع می‌کند. در روان­شناسی این کودکان برای فرار از اضطراب کلی که حس می‌کنند، با استفاده از مکانیسم‌های دفاعی مثل بیش فعالی یا پرخاشگری و تکانشگری، دست به تخلیه هیجانی خود می‌زنند و به صورت موردی خود را تسکین می‌دهند.

5- شب ادراری

شب ادراری می‌تواند از عواقب تماشای خشونت و فیلم ترسناک در کودک باشد. این اتفاق احتمالاً نشانه‌ای از اضطراب کلی در کودک شماست که نیازمند توجه و درمان می‌باشد.

6- چاقی

بعضی از کودکان در مقابل هیجان‌های خود، به خوردن پناه می‌برند؛ بنابراین تماشای فیلم‌های ترسناک با ایجاد هیجان زیاد در این کودکان، خوردن بدون کنترل را در آن‌ها افزایش می‌دهد. طولی نمی‌کشد این الگو در فرزند شما تقویت شده و هر بار که با مشکلی روبرو می‌شود، به خوردن رو می‌آورد. در چنین شرایطی باید برای درمان چاقی کودک اقدامی صورت بگیرد.

توصیه‌هایی به والدین درباره فیلم ترسناک برای کودکان

 

هر پدر و مادری به دنبال بهترین‌ها برای فرزندانش است، اما گاه به دلیل ناآگاهی ممکن است روش‌های نادرستی به کار ببرند، با خواندن مقاله آموزش پدر و مادر از این خطاها بکاهید و به نکات زیر توجه کنید:

1- در انتخاب فیلم‌ها و کارتون‌هایی که کودکانتان تماشا می‌کنند، دقت کنید.

2- سعی کنید بعد از تماشای فیلم‌ها یا حتی کارتون‌ها توضیحات مفصلی درباره مفاهیم موجود در کارتون و فیلم به کودتان بدهید تا سیر شناختی و الگو فکری مناسبی داشته باشد. در تماشای فیلم‌های ترسناک این مورد را هرگز ساده رد نکنید.

3- متوجه باشید بعضی از مفاهیم را لازم نیست در کودکی به کودکانتان نشان بدهید. تماشای این مقوله‌ها می‌توانند کودکی فرزندتان را خراب کنند؛ مفاهیمی مثل جنگ، خونریزی، دعوا، خشونت‌های خیابانی یا...

4- اگر کودکتان صحنه‌ای از یک فیلم ترسناک را دید، توضیحاتی از زندگی واقعی هنرپیشه، اینکه واقعاً نمرده است و غیر واقعی بودن آن، می‌تواند به فرزندتان کمک کند تا کمتر بترسد و دچار کابوس و اضطراب نشود.

5- اگر فیلم یا کارتونی برای کودکتان ترس‌آور است، ابتدا فیلم را متوقف کنید و درباره آن صحبت کنید تا اضطراب کودکتان رفع شود.

6- سن و محتوا در انتخاب یک کارتون یا فیلم برای کودک شما ملاک‌های مناسبی هستند که در نظام درجه بندی استاندارد دنیا لحاظ شده است؛ بنابراین می‌توانید با توجه به آن‌ها فیلم و کارتون مناسب فرزندتان را انتخاب کنید. البته بهتر است فرهنگ ایرانی خود را نیز در انتخاب آن‌ها لحاظ کنید.

7- مراقب گیشه‌ها باشید و متوجه باشید بعضی از فیلم‌ها به دلیل پر بودن از تحریکات متفاوت می‌توانند برای کودکتان جذاب به نظر برسد، اما تحریک بیش از حد در کودک با ایجاد اضطراب و سرعت زیاد از حد محرک‌ها، قدرت فکر کردن را از فرزند شما خواهد گرفت.

کمی ترس لازم نیست؟

برخی از والدین به دلایل نامشخصی می‌خواهند با نشان دادن فیلم‌های ترسناک به فرزندان و کودکان خود کمی ترس را در آن‌ها جریان بدهند تا به اصطلاح رشد مناسب تری داشته باشند. هرچند که ترس مانند اضطراب جزئی از زندگی است، اما لازم است یادآور شویم ترس و اضطراب برای کودکان در سنین رشد مضر بوده و باعث اختلال در سیستم رشدی آن‌ها می‌شود.

ترس و اضطراب به صورت طبیبعی برای کودکان در طی زندگی به وجود می‌آید و لازم نیست با پخش فیلم‌های ترسناک این ترس و اضطراب را برای کودکان ایجاد کنید. مشاوره به شما کمک می‌کند تا روش‌های مناسبی را برای پرورش فرزندتان آن طور که شما می‌خواهید پیش بگیرید.

نقش والدین در کاهش مشکلاتی که در اثر دیدن فیلم­های ترسناک در کودکان به وجود می‌آید چقدر است؟

نقش والدین در این زمینه بسیار پررنگ است. هنگامی که شما در انتخاب موضوع فیلم توجه داشته باشید و با آگاهی فیلمی را انتخاب کنید؛ کودک با مشکلاتی از این قبیل مواجه نخواهد شد. در واقع پیشگیری شما بهترین راهکار است. همچنین تصورات اشتباه را دور بریزید و بدانید که کودک هیچ گاه نیازی به تجربه چنین ترس‌هایی ندارد. با این حال ممکن است به صورت ناخودآگاه و خارج از کنترل شما کودک قسمت‌هایی از یک فیلم ترسناک را مشاهده کند که در این صورت لازم است سریعاً مداخله کرده و توضیحات لازم را به کودک بدهید و در کنارش باشید.

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: ترس فیلم کودکان تماشای فیلم های ترسناک فیلم ترسناک تماشای فیلم ها ترس و اضطراب یک فیلم بر کودک

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۳۴۳۶۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مداخله به‌هنگام، راه کنترل نشانه‌های اوتیسم

در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقص‌هایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبت‌های اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته می‌شود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر می‌گذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز می‌شود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت‌.

برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخله‌های آموزشی و رفتاری طولانی مدت می‌توان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز می‌شود که اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.

در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، به نظر می‌رسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روش‌های درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.

نقش و تأثیر خانواده‌ها در تشخیص اختلال اوتیسم فرزندان

امیر سالار شریفی، روان‌شناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روان‌شناسی کودکان استثنایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار می‌کند: اولین افرادی که می‌توانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانواده‌ها هستند.

وی با بیان اینکه خانواده‌ها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، می‌افزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانه‌هایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.

این آهنگ‌ساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه می‌دهد: به‌طور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا می‌کنند و فقدان انجام فعالیت‌های معمول می‌تواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمی‌گوید، می‌تواند نشانه‌ای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.

شریفی عنوان می‌کند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیری‌های حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بی‌تابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازی‌هایی که اقتضای سن فرزندان است، می‌تواند از دیگر نشانه‌های اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.

وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیف‌های گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانه‌های این اختلال را دارا باشد، اضافه می‌کند: هرچه بروز و ظهور نشانه‌ها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیف‌تری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبه‌رو خواهیم بود.

این روان‌شناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانواده‌ها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان می‌کند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، می‌توانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمی‌گیرد و این زمان طلایی از دست می‌رود.

شریفی می‌افزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورون‌های کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباط‌گیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطاف‌پذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق می‌افتد که سبب بهبود عملکرد آن‌ها می‌شود، نیاز است با مداخله‌های زودهنگام و اقدامات برنامه‌ریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.

وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان می‌کند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمان‌های خصوصی آزمون‌هایی مجازی را در صفحه موتورهای جست‌وجوگر ایجاد کرده‌اند که خانواده‌ها می‌توانند با شرکت در این آزمون‌ها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانه‌های اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.

دانشجو دکتری روان‌شناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمون‌های مجازی اکتفا کرد، می‌گوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگی‌ها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیق‌تر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.

شریفی در خصوص هزینه‌های غربالگری عنوان می‌کند: استفاده از آزمون‌های مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینه‌ای برای خانواده‌ها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانواده‌ها باید هزینه‌ای را پرداخت کنند.

تشخیص اولیه اختلال اوتیسم با انجام غربالگری / ‏زمان‬ طلایی تشخیص اوتیسم را از دست ندهید

معصومه یزدانی‌پور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمی‌تواند به صورت اختیاری علائم و نشانه‌های اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار می‌کند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانه‌ها مربوط به مسئله‌های عصب شناختی است که باعث می‌شود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.

وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمی‌تواند سبب کنترل نشانه‌های اوتیسم در افراد شود، می‌افزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریع‌تر وارد فرایند درمان می‌شود و مراحل آن را طی می‌کند.

این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد به‌ویژه کودکان وجود دارد، ادامه می‌دهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوت‌های رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اوتیسم باشد.

یزدانی‌پور عنوان می‌کند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله به‌هنگام از دست می‌رود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت می‌گیرد.

وی اضافه می‌کند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد هم‌سن و برقراری ارتباط با آن‌ها در قالب کلاس‌های آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر هم‌سن‌وسالان می‌شود، اما به‌طور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست داده‌ایم و باید در صورت تشخیص، مداخله به‌هنگام صورت گیرد.

پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان می‌کند: منظور از مداخله به‌هنگام، برگزاری دوره‌های درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و با انجام تمرین‌های درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار می‌شود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.

یزدانی‌پور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار می‌شود، صورت می‌گیرد، می‌افزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک می‌شوند و با ارجاع دادن او به متخصص روان‌شناس و روان‌پزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام می‌گیرد.

وی با بیان اینکه مهم‌ترین ابزار روان‌شناس‌ها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح می‌کند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا می‌توانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندی‌های فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمون‌های دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیص‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت می‌کنیم، منظور مداخله‌های به‌هنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانه‌های این اختلال می‌شود، برای مثال با مداخله زودهنگام می‌توان بیش‌تحریکی و کم‌تحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمی‌توان به صورت کامل شدت نشانه‌های فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.

تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانه‌های این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.

کد خبر 747069